موسسه ی فرهنگ عترت ع

دسته گلى از امام رضا (ع)

مرحوم حاج شیخ حبیب الله گلپایگانى در مورد علت رسیدن به کمالات معنوى که دست به هر بیمار مى‏زد شفا مى ‏یافت مى‏فرمود: هنگامى که براثر بیمارى مرا در بیمارستان خوابانیدند، روزى حال من منقلب شد

 . 

رو کردم به طرف حرم امام رضا (ع) و گفتم: آقا! مدت چهل سال است که نیمه‏ هاى شب اولین کسى بودم که در پشت حرم تو مى‏ آمدم و نماز شب مى‏خواندم تا در باز شود و اولین کسى بودم که وارد حرمت مى‏ شدم و تا حال چیزى از شما نخواسته‏ ام حال شما هر چه دوست دارید عنایت کنید من اکنون در اینجا گرفتارم. حالا ببینم شما چه مى‏کنید. این را تا گفتم، ناگهان حالت مکاشفه به من دست داد، دیدم روزگار دیگرى است.

باغستانى است تختى در میان باغ گذاشته شده بود، آقا على بن موسى الرضا (ع) نیز بر روى تخت نشسته بودند و من هم در کنارشان بودم. بدون هیچ گفتگویى یک طاقه گل چیدند و به من دادند، در این لحظه متوجه شدم که هیچ خبرى نیست. بعد از آن ماجرا دست بر اعضاى بدنم کشیدم‏درد زایل شد. با آن دست که گل را گرفته بودم به هر فرد مریضى مى‏زدم خوب میشد. سرطانى ها خوب مى‏شدند. اینکار تا زمانى که ارباب معصیت با من دست نداده بودند ادامه داشت اما، هر وقت دست ارباب معصیت به دستم مى‏خورد اثر این کار کم مى‏شد اگر بر مریضى دست مى‏کشیدم خوب نمى‏شد فقط دردش تخفیف مى‏یافت.