عشق به حضرت زهرا ع در میان ایرانیان وصف ناشدنی است . این را می توان در نامگذاری فرزندانشان مشاهده کرد . این یادداشت را با حدیث امام صادق ع آغاز می کنیم : 

 .

احترام نام فاطمه ع 

سکونی می‏گوید: نزد امام صادق(ع) رفتم در حالی که غمگین و ناراحت بودم. امام صادق (ع) فرمود:ای سکونی چرا ناراحتی؟ گفتم: خداوند فرزند دختری به من داده (از این که فرزندم پسر نبوده و دختر است ناراحتم) پس حضرت فرمود: ای سکونی، سنگینی دخترت را زمین بر می‏دارد و روزی او بر خداوند است و بر غیر اجل شما زندگی می‏کند و از رزق شما نمی‏خورد. سکونی می‏گوید: (با کلمات امام صادق (ع) غمم رفت. آن گاه فرمود: چه نامی بر او گذاردی؟ گفتم: فاطمه: فرمود:آه آه. سپس دست خود را بر پیشانی‏ اش گذاشت و گویا گریه می‏کرد و فرمود: حال که او را فاطمه نامیدی به او ناسزا نگو؛ او را (کتک) نزن و نفرینش نکن (چرا که) این نام در نزد خداوند با عظمت محترم است؛ و آن نامی است که خداوند از اسم خود برای حبیبه خود صدیقه گرفته است.

(کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج6، ص49 ؛ محدث قمی، شیخ عباس، بیت الاحزان، ص125.)

زیباترین نام عالم

بعد از تولد، «فاطمه» زیباترین نامى بود که خداوند متعال بر دخت پیامبر برگزید. امام باقر (ع) فرمود: «چون مادرم فاطمه (س) متولد شد خداى متعال به یکى از فرشتگان وحى کرد تا به زمین برود و نام‏ «فاطمه‏» را بر زبان پیامبر (ص) جارى سازد.» و بدین ترتیب، رسول خدا (ص) نام‏ فاطمه‏ را براى یگانه محبوبه خویش برگزید.

معناى فاطمه و زهرا (س)

«فاطمه» از ماده «فَطم» به معناى بازگرفتن کودک از شیر مادر است،سپس به هر گونه بریدن و جدایى اطلاق شده است. امّا معناى فاطمه در روایاتى از رسول خدا ص اینگونه آمده است:

انَّما سَمَّاهَا فَاطِمَة لِأَنَّ اللَّهَ فَطَمَها وَ مُحِبِّیها مِنَ النّارِ؛

خداوند دخترم را فاطمه نام نهاده، زیرا او و دوستانش را از آتش دوزخ باز داشته است.

جابر مى‏گوید: محضر مبارک امام صادق (ع) عرض کردم: براى چه فاطمه (س) به زهراء معروف گردید؟

حضرت فرمود: زیرا خداوند متعال او را از نور عظمت خودش آفرید، و هنگامى که نور وجود فاطمه (س) درخشید آسمانها و زمین به نورش روشن شده و دیدگان فرشتگان از شدّت نورش بسته شد و تمام ملائکه حقّ تبارک و تعالى را سجده نموده و عرض کردند: معبودا، این نور چه خصوصیّتى دارد که این قدر تابان و روشن است؟

خداوند متعال به آنها وحى فرمود: این نور از نور من است که در آسمان ساکنش کرده‏ام آن را از عظمت خویش آفریدم وآن را از صلب پیامبرى از پیامبران که بر تمام انبیاء تفضیل و برتریش داده‏ام خارج نموده‏ام، از این نور پیشوایانى را که به امر من قیام مى‏کنند و مردم را به طرف من هدایت مى‏نمایند بیرون مى‏آورم، این پیشوایان‏را پس از انقطاع وحى جانشینان خود در روى زمین قرار مى‏دهم.

(پاک نیا، عبد الکریم، درس‏هاى حضرت زهرا (س)، ص17)