شهریار ولایت
شهریار در یک نگاه
سید محمد حسین شهریار تبریزی در سال 1285 هـ. ش در شهر تبریز پا به عرصه هستی نهاد.
او تحصیلات خود را با قرائت قرآن کریم و نصاب و گلستان سعدی آغاز کرد و بر اثر استعداد خدادادی و نبوغ فوق العاده در میان هم سن و سالان خود به نحو زیبایی درخشید و گوی سبقت را از همگان ربود و تحصیلات رائج عصر را در زادگاهش به پایان برد.
شهریار برای ادامه تحصیل به تهران سفر کرد و در مدرسه دار الفنون به همراه ابوالحسن صبا، ملک الشعرای بهار و عارف قزوینی به اندوختن ذخائر علمی و کمالات ادبی پرداخت. او سپس به رشته پزشکی روی آورد و بعد از فراغت از تحصیل به عنوان افسر ارتش در دانشکده افسری، رشته پزشکی ثبت نام کرد، ولی چون علاقه و روحیه‌اش با جراحی سازگار نبود، از شغل پزشکی دست کشید و تقدیر برایش سرنوشت دیگری را رقم زد و بر اثر حادثه‌ای گوهر عشق معنوی برایش کشف شد و در سرودن اشعار ناب و سحرآمیز به مراحل عالیه‌ای از کمال رسید که منظومه‌های حیرتانگیز و دلنشین پدید آورد.
تخلص شهریار
این شاعر اهل بیت ـ علیهم السلام ـ در اوائل «بهجت» تخلص میکرد و هنگامی که در رشته پزشکی بود وی را «دکتر بهجت» مینامیدند. بعدها با استعانت از دیوان خواجه حافظ شیرازی تخلص «شهریار» را انتخاب کرد. او چون از حافظ تخلص درخواست کرد، این شعر آمد که:
غم غریبی و غربت چو بر نمی‌تابم به شهر خود روم و شهریار خود باشم
از شهریور سال 1320 هـ. ش دوران بیماری و انزوای این شاعر دلسوخته و شیفته اهل بیت ـ علیهم السلام ـ آغاز گردید و این دوران، تحول روحی بزرگی در وجودش پدید آورد. و از مطامع دنیوی گذشته و تنها فکر و ذکرش عبادت و تلاوت قرآن بود. در این دوران اغلب این جمله را تکرار میکرد که: مرد خدا و مؤمن حقیقی باید امتحان بدهد و امتحان من بسیار سخت است.
در اوائل سال 1331 هـ. ش هیجانات روحی شهریار تخفیف یافت و او می‌گفت: امتحان من تمام شد و علم قرآن را یافته‌ام. بعد از این دوران، منظومه دلنشین و حیرتانگیز «حیدر بابا» را آفرید و قطعه عاطفی و هیجانآور «ای وای مادرم» را سرود.
آثار جاوید شهریار در آسمان فرهنگ و ادب ایران اسلامی از نظر تعالیم عالیه دینی، اخلاقی، اجتماعی و هنری، چون خورشید تابان و گنجینه فنا ناپذیری است که هر صاحبدل و صاحب نظری می‌تواند به اندازه ذوق و استعداد خود از آن گنج شایان بهره مند گردد.
این آثار ثمره کوشش و نتیجه فکر و اندیشه سخندان بی بدیل و دانشمند متفکری است که در خلق اشعار بدیع دینی و ادبی «حافظ قرن معاصر» لقب گرفت و در بیان مضامین زیبای انسانی و الهی در اوج اقتدار و عظمت قرار دارد و هر انسان سلیم النفس به اندازه ذوق و فهم خود آثار وی را ستایش می‌کند و تلاشهایش را ارج می‌گذارد؛ چرا که شهریار سخن، در آثار خود نکات اخلاقی، عرفانی و اجتماعی را با لطیفترین و مؤثرترین بیان و به زیباترین شکلی بر مخاطبان عرضه داشته است.
شهریار تبریزی بعد از عمری تلاش در راه اعتلای فرهنگ ایران اسلامی و آفریدن منظومه‌ها و غزلهای ستودنی در 26 شهریور سال 1367 هـ. ش در تهراندار فانی را وداع گفت و در زادگاه خود، شهر تبریز، در مقبرة الشعراء شهر تبریز به خاک سپرده شد.
در میان اشعار شهریار تبریزی، عشق به اهل بیت ـ علیهم السلام ـ به ویژه اشتیاق به ولایت امیر مؤمنان علی ـ علیه السلام ـ جلوه خاصی دارد که شیفتگان اهل بیت ـ علیهم السلام ـ را به شدت مفتون ساخته است. شعر علی و شب، علی انسان کامل، بال ولایت، علی‌ای همای رحمت، و مهر و ماه ولایت از جمله این موارد است.
اما شعر «علی‌ای همای رحمت» در دیوان شهریار درخشندگی بیشتری دارد که هر چقدر روزگار می‌گذرد، تازه‌تر و دلچسب‌تر از روزهای قبل جلوه می‌کند و دل انسان را با نسیم ولایی و عرفانی خاص خود صفا و طراوتی دیگر می‌بخشد.
غزل «علی‌ای همای رحمت» که از برکات و عنایات مولای متقیان شهرت جهانی یافته و مورد استقبال شیفتگان، ادیبان، دانشمندان و اهل ذوق و هنر قرار گرفته است، داستانی جالب و خواندنی دارد که در ادامه با هم آن خاطره معروف را مرور می‌کنیم.
شهریار شعرت را بخوان ...
ادامه مقاله در ماهنامه مبلغان شماره 70.شهریور 84.
در پایان این نوشتار، به مناسبت عشق و علاقه شهریارِ ولایت به نام مبارک علی ـ علیه السلام ـ شعر «علی انسان کامل» را نیز به خوانندگان گرامی تقدیم می‌داریم:
علی علیه السلام انسان کامل
یا علی نام تو بردم نه غمی ماند و نه همّی بـابـی انـت و امـّی
گوئیا هیچ نه همی به دلم بوده نه غمّی بـابـی انـت و امّـی
.....
